Kolano skoczka
Kolano skoczka zwane tendinopatią rzepki jest schorzeniem więzadeł rzepki na skutek przeciążeń i powtarzających się mikrourazów. Więzadło właściwe rzepki łączy rzepkę z kością piszczelową, przenosi i amortyzuje siły z mięśnia czworogłowego uda na podudzie.
Schorzenie to powstaje na skutek długotrwałych przeciążeń wywołujących zmiany zwyrodnieniowe w obszarze tkanki ścięgnistej z której zbudowane są więzadła. Występuje najczęściej u osób aktywnych fizycznie, intensywnie uprawiających sporty oparte na dużej ilości skoków np. siatkówka, koszykówka lub piłka ręczna.
Przyczyny:
Tendinopatia rzepki objawia się silnym kłującym bólem w przedniej części stawu kolanowego i często nasila się podczas aktywności fizycznej. Jest on silnie odczuwalny podczas palpacji więzadeł rzepki. Ból nasila się podczas skoków, przysiadów, a także przy schodzeniu po schodach. Bardzo często dochodzi do uczucia sztywności i obrzęku w obrębie kolana.
W początkowej fazie ból pojawia tylko się po wykonanym intensywnym treningu. Kolejnym etapem jest ból na początku treningu, który później znika, zawodnik po rozgrzewce jest w stanie wykonać trening. Kiedy zmiany degeneratywne są zaawansowane ból jest odczuwalny w trakcie treningu i ogranicza jego efektywność lub wręcz uniemożliwia jego pełne wykonanie.
Leczenie:
Nieleczone kolano skoczka może prowadzić do całkowitego uszkodzenia tkanki ścięgnistej, wówczas dochodzi do zerwania więzadła i konieczna jest interwencja chirurgiczna, a później rehabilitacja.
Kiedy ciągłość więzadła jest zachowana wprowadza się fizjoterapię. Leczenie może trwać 6 miesięcy i wymaga ograniczenia aktywności fizycznej. Doskonale sprawdzają się techniki terapii manualnej i masaż poprzeczny więzadła. Bardzo ważne jest usunięcie dysbalansu mięśniowego tj. rozluźnienie zbyt napiętych mięśni poprzez masaż głęboki oraz wzmocnienie osłabionych struktur.
Wprowadza się także ćwiczenia stabilizacyjne stawów kolanowych oraz rozciągające przykurczone mięśnie. Dobrym uzupełnieniem terapii jest taping oraz flossing. Znaczną rolę odgrywa zminimalizowanie czynników ryzyka oraz profilaktyka aby nie doszło do ponownego epizodu.
Kolano skoczka zwane tendinopatią rzepki jest schorzeniem więzadeł rzepki na skutek przeciążeń i powtarzających się mikrourazów. Więzadło właściwe rzepki łączy rzepkę z kością piszczelową, przenosi i amortyzuje siły z mięśnia czworogłowego uda na podudzie.
Schorzenie to powstaje na skutek długotrwałych przeciążeń wywołujących zmiany zwyrodnieniowe w obszarze tkanki ścięgnistej z której zbudowane są więzadła. Występuje najczęściej u osób aktywnych fizycznie, intensywnie uprawiających sporty oparte na dużej ilości skoków np. siatkówka, koszykówka lub piłka ręczna.
Przyczyny:
Tendinopatia rzepki objawia się silnym kłującym bólem w przedniej części stawu kolanowego i często nasila się podczas aktywności fizycznej. Jest on silnie odczuwalny podczas palpacji więzadeł rzepki. Ból nasila się podczas skoków, przysiadów, a także przy schodzeniu po schodach. Bardzo często dochodzi do uczucia sztywności i obrzęku w obrębie kolana.
W początkowej fazie ból pojawia tylko się po wykonanym intensywnym treningu. Kolejnym etapem jest ból na początku treningu, który później znika, zawodnik po rozgrzewce jest w stanie wykonać trening. Kiedy zmiany degeneratywne są zaawansowane ból jest odczuwalny w trakcie treningu i ogranicza jego efektywność lub wręcz uniemożliwia jego pełne wykonanie.
Leczenie:
Nieleczone kolano skoczka może prowadzić do całkowitego uszkodzenia tkanki ścięgnistej, wówczas dochodzi do zerwania więzadła i konieczna jest interwencja chirurgiczna, a później rehabilitacja.
Kiedy ciągłość więzadła jest zachowana wprowadza się fizjoterapię. Leczenie może trwać 6 miesięcy i wymaga ograniczenia aktywności fizycznej. Doskonale sprawdzają się techniki terapii manualnej i masaż poprzeczny więzadła. Bardzo ważne jest usunięcie dysbalansu mięśniowego tj. rozluźnienie zbyt napiętych mięśni poprzez masaż głęboki oraz wzmocnienie osłabionych struktur.
Wprowadza się także ćwiczenia stabilizacyjne stawów kolanowych oraz rozciągające przykurczone mięśnie. Dobrym uzupełnieniem terapii jest taping oraz flossing. Znaczną rolę odgrywa zminimalizowanie czynników ryzyka oraz profilaktyka aby nie doszło do ponownego epizodu.
Powiązane artykuły
Terapia bańkami
Terapia bańkami znana jest od wieków i stosowana była najczęściej przy leczeniu zapalenia płuc przez naszych przodków. Współcześnie jest stosowana jako metoda uzupełniająca terapię lub alternatywa w leczeniu rónych schorzeń. Podczas stawiania baniek skóra jest przez nie unoszona przez co powstaje podciśnienie umożliwiające rozdzielenie zrośniętych ze sobą tkanek.
Zespół mięśnia gruszkowatego
Bardzo często kojarzony przez pacjentów z tzw. rwą kulszową. Objawia się dolegliwościami w okolicy odcinka lędźwiowego kręgosłupa i pośladka. Często towarzyszy także ból i drętwienie wzdłuż kończyny dolnej. Ból nasila się podczas wchodzenia po schodach, zgięcia tułowia z wyprostowanymi kolanami.
Terapia bańkami
Terapia bańkami znana jest od wieków i stosowana była najczęściej przy leczeniu zapalenia płuc przez naszych przodków. Współcześnie jest stosowana jako metoda uzupełniająca terapię lub alternatywa w leczeniu rónych schorzeń. Podczas stawiania baniek skóra jest przez nie unoszona przez co powstaje podciśnienie umożliwiające rozdzielenie zrośniętych ze sobą tkanek.
Zespół mięśnia gruszkowatego
Bardzo często kojarzony przez pacjentów z tzw. rwą kulszową. Objawia się dolegliwościami w okolicy odcinka lędźwiowego kręgosłupa i pośladka. Często towarzyszy także ból i drętwienie wzdłuż kończyny dolnej. Ból nasila się podczas wchodzenia po schodach, zgięcia tułowia z wyprostowanymi kolanami.